Bozguna mı uğradın yine
Döndü mü göz yaşların sele,
Baktın mı umutsuzca gittiğin yere..
Çıktın mı kapıdan
Ardına bakmadan
Buldun mu birini
Benden daha değerli..
Haksız mıyım diye,
Sordun mu kendine?
Ama sana ne ki
Yanan ben olduğum sürece...

Uyumayan ben değilim ki geceleri,
Ölmüyorsam neticesinde,
Uyuyan beynim demek, yüreğim değil ki...
O zaman senin olduğun yer hala ayık,
Uyursa orası ancak, bu iş biter..
Bakmıyorum ki ben her gece kalkıp,
Senin resimlerine,
Bakan ben değilim ki, gözlerim.
Yapabileceğim tek şey
Önlerine perde indirip
Dünyayı karartmak..
Ama engel olamıyorum.
Ve yazan ben değilim ki her seferinde..
Kalem alıyor kağıdı
Odamın kuytu köşelerinden,
Buluşuyorlar iki gizli aşık gibi,
Tıpkı şu an yaptıkları gibi.
Nasıl ki ben değil, yüreğim sevdiyse seni,
Gözlerim gördüyse o beynime kazınan çehreyi,
Ellerim yazdı işte şu sondan bir önceki dizeyi..
Ben değil...

Kırılsam bir kalemin ucu gibi,
Şairin hararetli ellerinde...
Kaybolsam bir buz tanesi gibi,
Güneşin altında usul usul.
Savrulsam bir yaprak gibi,
Sonbaharda ağaçtan dökülsem..
Yansam bir kibrit gibi,
Efkar sigarasını ateşlesem..
Patlasam bir yanardağ gibi,
Ateşimi toprağa bıraksam..
Gülebilsem bir çocuk gibi,
Gözlerimin içinden...
Ağlasam bir aşık gibi,
Karşılıksız sevdalara yansam..
Ve sevsem bir şiir gibi,
Okunduğunda yürek dağlasam..