Aşk çivisiyle çakılmışım olduğum yere
Lastikle bağlamışlar çivinin çevresine..
Uzaklaşıyorum, uzaklaştım diyorum en azından..
Büyüyorum, tecrübelendim diyorum..
Yaptığım hataları ardımda bırakıyorum
Uzaklaşıyorum
Öyle geliyor en azından..
Sonra lastik geriliyor..
Geriliyor..
Ve son..
Öyle bir hızla,
İlk başladığım noktaya çarpıyorum ki...
Allak bullak oluyorum
Hiç ilerleyememiş olmak ne acı..
Ne acı her şeye tekrar başlamak,
O güç var mı acaba bende..
Bu çiviyi sökebilecek
Ya da, bu sonsuz çakılmalara dayanabilecek bir yürek
Var mı?